اثر تاموکسیفن بر ضخامت اندومتر و میزان تخمک‌گذاری در زنان نابارور با پاسخ ضعیف به کلومیفن سیترات

زمینه: کلومیفن سیترات اولین داروی انتخابی جهت القای تخمک گذاری در بیماران نازاست. به نظر می رسد در موارد مقاوم به درمان فوق، درمان های جای گزین از جمله تاموکسیفن مناسب باشد. هدف: مطالعه به منظور تعیین اثر تاموکسیفن بر ضخامت اندومتر و میزان تخمک گذاری در زنان نابارور با پاسخ ضعیف به کلومیفن سیترات انجام شد. مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی در سال1385 در مرکز آموزشی-درمانی کوثر قزوین انجام شد. تعداد 34 زن نابارور که قبلاً تحت درمان با کلومیفن سیترات قرار گرفته و به درمان مقاوم بودند (به علت اندومتر کم تر از 7 میلی متر یا نداشتن فولیکول غالب با حداکثر 150 میلی گرم کلومیفن سیترات روزانه به مدت 5 روز) انتخاب شدند. بیماران تحت درمان با تاموکسیفن سیترات 10 میلی گرم به مدت 5 روز (از روز 5 تا 9 قاعدگی) قرار گرفتند، در صورت عدم پاسخ کافی از نظر ایجاد فولیکول غالب، طی دوره های بعدی دوز دارو به 10 و 20 میلی گرم در روز افزایش داده شد. روز 16 قاعدگی سونوگرافی واژینال از نظر تعداد و قطر فولیکول غالب و ضخامت اندومتر به عمل آمد. داده ها با آزمون های آماری مجذور کای و تی زوج تحلیل شدند. یافته ها: در 6 بیمار با اندومتر نامناسب در سیکل کلومیفن، پس از درمان با تاموکسیفن بهبودی واضح در ضخامت اندومتر مشاهده شد (از 8/1±5 میلی متر به 1±1/12 میلی متر و 002/0 > P). با دوز 30 میلی گرم تاموکسیفن، 8 نفر (%4/23) فولیکول غالب داشتند (008/0P=) و 2 نفر نیز حامله شدند. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، ممکن است تاموکسیفن یک انتخاب خوب در زنان نازای مقاوم به کلومیفن باشد و می توان قبل از درمان با HMG و جراحی آن را مدنظر قرار داد.